|
Omdat ik gedurende mijn tijd hier in New York een grote museum-bezoek-lijst had, maar ook continue een peuter in draagzak of buggy mee op sleeptouw, bereidde ik mijn bezoeken goed voor. Niet alleen wat openbaar vervoer betreft (wat weer een verhaal apart is), maar ook aangaande de voorzieningen van het museum. En zo ploos ik heel wat museumwebsites na op zoek naar informatie. Ik probeerde antwoord te vinden op vragen als: welke ingang is het meest buggy-vriendelijk, is er een verschoontafel aanwezig, zijn er speciale activiteiten voor families met jonge kinderen en mogen kinderen überhaupt naar binnen (bij sommige musea niet het geval!)? Al surfend kwam ik erachter hoe goed onze Amerikaanse collega's zijn in het vooraf informeren van hun bezoekers. En ontdekte ik het fenomeen 'Social Guide' of 'Social Story'. Dit is een van de website te downloaden pdf met daarin een beschrijving van een gemiddeld museumbezoek en precies de antwoorden op de vragen die ik had. Soms waren deze Social Guides speciaal bedoeld voor bezoekers met een ontwikkelingsachterstand of uit het autisme spectrum, om het bezoek samen te kunnen voorbereiden. Maar niet altijd. En ik maakte dankbaar gebruik van deze voorziening. Meestal was de Social Guide te vinden via Plan je bezoek > Toegankelijkheid (als je dat kopje nog niet op je website hebt staan is er echt werk aan de winkel). Een overzicht van verschillende Social Guides:
0 Comments
Vorige week bezochten mijn 18 maanden oude dochter en ik het Children’s Museum of the Arts in NYC. Wat een gave plek. Zoveel te maken en uitproberen voor (jonge) kinderen, van schilderijen tot stopmotionfilmpjes en kleikunstwerken tot muziekstukken; en dat onder fantastische begeleiding. Wat ik nog nooit eerder in een (kinder)museum had gezien, maar een fantastisch idee vond, was de aanwezigheid van een stilteruimte. Vesper zag dit hoekje, zei “bapen” (slapen) en ging op het bankje liggen; benen gebogen, handen op de borst en starend naar het plafond. Na een paar minuten konden we weer door. Dat is nog eens goed interior design. Bij mijn weten kan ze nog niet lezen in ieder geval. En blijkbaar had zij, tussen al het ontdekken en maken door, ook echt behoefte aan een momentje van rust. Zij maakte in ieder geval intuïtief en dankbaar gebruik van deze Quiet Room. @ Children's Museum of the Arts, New York https://cmany.org/ Wat mooi! Deze basisschool werkte samen met het Tenement Museum in New York en vroeg leerlingen een voorwerp te fotograferen en beschrijven dat hun familiegeschiedenis illustreert. Deze vraag leverde een uiteenlopende collectie verhalen en foto’s op over o.m. Japans houtsnijwerk, Joodse bakrecepten en Zwitserse sjaals. Samen vormden deze objecten en verhalen een tentoonstelling aan het hek van het schoolplein. Zo legde het project niet alleen verbindingen tussen klasgenoten en hun families, maar ook met buurtbewoners en passanten. Buurtbewoners werden ook uitgenodigd hun eigen verhalen toe te voegen. Het Tenement Museum in New York vertelt de verhalen van verschillende Amerikaanse families en maakt zo de geschiedenis van immigratie en tolerantie inzichtelijk. @ Primary School 39, Park Slope, Brooklyn, New York https://www.tenement.org Dia:Beacon. Wat een heerlijke plek om kunst te bekijken en beleven. Dat ervaren hier centraal staat wordt snel duidelijk uit de enorme ruimte die de monumentale kunstwerken omgeeft en die kunstwerken én bezoekers letterlijk ruimte geeft om samen eenvoudig te zijn. Het blijkt ook uit de duidelijk secundaire (zo niet lagere) plaats die tentoonstellingsteksten krijgen; wie goed zoekt vindt ze op een handout, ergens in een schap aan de muur. Wat voelde dat verfrissend, om door deze opstelling eerst de kunst in gezogen te worden en je dan pas, door de vragen die het oproept, tot een tekst te wenden. Maar dan. Dan blijken die tentoonstellingsteksten nogal ontoegankelijk. Voor een deel zit 'm dat in het jargon, maar zeker in de ontmoedigende opmaak: een relatief lange tekst (gemiddeld zo'n 500 woorden) die in klein lettertype is afgedrukt zonder duidelijke structurering. En dat is een gemiste kans. Ik ben erg fan van de tentoonstellingsteksten zoals het Centraal Museum die presenteert, waarin ze het principe van een krantenartikel volgen, met een dikgedrukte samenvattende alinea en duidelijke tussenkoppen. Zo kan de bezoeker niet alleen vrij door het museum, maar ook door de tekst navigeren. Een voorbeeld van de teksten bij Dia:Beacon: https://www.diaart.org/media/_file/serra-torqued-ellipses-1-19.pdf @ Dia Beacon, Beacon, USA Drie maanden in New York. Dat betekent onder meer: veel musea bezoeken! En zo stond ik gisteren voor dit diorama uit 1939 in het American Museum of Natural History, dat recent voorzien werd van nieuwe labels die nuanceren, corrigeren en vragen stellen. In een notendop vertelt de voorstelling het verhaal van de stichting van Old New York. Te zien is een ontmoeting tussen Nederlandse kolonist Pieter Stuyvesant en Oratamin, de leider van de Munsee-tak van de Lenape die woonden en nog steeds wonen in dit gebied. Maar hoe representatief is deze voorstelling? Verschillende labels zetten vraagtekens bij onder meer de wijze waarop leider en diplomaat Oratamin en zijn metgezellen zijn afgebeeld en hoe machtsverhoudingen worden gesuggereerd. Gaaf om te zien hoe dit museum een statement maakt in het niet willen herhalen van stereotype beelden van Native Americans en in het nuanceren van het simplistische en valse beeld dat er sprake was van een vreedzame onderhandeling en overgave aan de kolonisten. Benieuwd wat het museum gaat doen met de vele andere exposities en diorama's waarin bevolkingsgroepen aan hun publiek worden voorgesteld. Deze video licht het project verder toe, en vermeldt ook waarom er is gekozen om het diorama nog wel steeds te tonen: |
over dit blogEen verzameling korte schrijfsels naar aanleiding van inspirerende dingen, gespot bij musea in binnen- en buitenland. ArchievenCategorieën
All
|
RSS Feed